Ik kwam vorige week bij de bedrijfsarts vandaan met goed nieuws: ik ben weer 100% arbeidsgeschikt! Een mijlpaal, een succes, wat goed! Ik was er even ondersteboven van vlak na het gesprek. Ik vertelde het aan twee collega’s en het einde van de werkdag naderde. Successen moet je vieren, toch?

Maar toen ik thuis kwam was het huis leeg, alleen een eenzame bank stond me aan te staren. Mijn vriend was twee weken op vakantie, en dan voelt het echt raar om een glaasje in te schenken voor alleen mezelf. Ik wilde vriendinnen bellen, maar mijn lichaam hield me tegen: moe, hoofdpijn, buikpijn van de stress. Ik wilde in mn bed kruipen en morgen weer wakker worden. Vieren doe ik later wel, dacht ik. Nou, lekker begin zo, beetje 100% arbeidsgeschikt te zijn…zit ik nog midden in de stress klachten.

Dit gevoel is eigenlijk niet weg gegaan. Ik heb veel tijd besteed aan het uitrusten en voel me ook echt energieker (lekker bezig). Maar de stressklachten zijn er nog iedere dag: hoofdpijn achter op mn hoofd, onrustig gevoel, buikpijn. Zoals mijn psycholoog me heel slim de spiegel voorhield: iedereen heeft stressklachten in het dagelijks leven, alleen jij bent het heel stevig aan het managen. Ok, helder, het is naïef om te streven naar stress klacht vrij dagelijks leven.

Toen kwam er een griepje erbij, met mn hoofd vol snot. En toen heb ik schoorvoetend afspraken met vrienden afgezegd.. Ik besefte dat ik het nu echt alleen moet doen, en hoe subtiel Daan me eigenlijk hielp met op het letten van mn grenzen. Door hem let ik echt beter op mezelf!

Erger nog, door hem zorg ik ook echt beter voor mezelf. Ik heb in deze twee weken maar 1 keer voor mezelf gekookt, toch zeker 1 keer gesport en soms zonder avond eten naar bed gegaan. Ik zorg kennelijk heel slecht voor mezelf…

Ik riep heel stoer dat ik heel goed alleen kan zijn en dat ik Daan nog niet mis. Nou, ik schrijf dit terwijl Daan 2 uur vertraging heeft met z’n vlucht, en ik mis hem gewoon heel hard. Ik eet met een knoop in mijn maag, heb nergens zin in. Ik weet nu hoe het voelt: je lief missen, je maatje missen… Nog een paar uurtjes maar gelukkig. Met hem ga ik straks vieren dat ik weer 100% arbeidsgeschikt ben én 100% compleet.